رمضان که می آید ، بهار انتظارماست . آخر به ما گفته اند رمضان ماهی است که نشانه های ظهورت در آن هویدا می گرد.

و من در این ماه که بهار قرآن است، فرقان را می گشایم و در قرائت و فهمش می کوشم. نه به این خاطر که قرائت قرآن برترین اعمال امت رسول خداست ؛ نه ! و نه از ترس آن که هر کس از قرآن روی گرداند در آتش سقوط خواهد کرد. نه! خدا میداند که چنین نیست. این بار این کتاب را تنها برای تو می گشایم ، می خوانم و تدبر می کنم. فقط برای تو ! برای تو ، تویی که روزی می آیی و ما را تا آمدنت سفارش به دعا نموده اند. هرچند نیک می دانم که دعایم آنگونه اثری که شما دوست می دارید نخواهد داشت و این هم مولود گناهان من است. سیئاتی که مرا از شما دور ساخته . اما مولای من این کم را از من بپذیر و مرا در جمله دوست دارانت جای ده باشد تا خدا را شاکر باشیم بر این نعمت.

گفته اند وقتی می آیید عدل به پا خواهید کرد صفا می آورید و محبت را از اعماق جان ها در رفتارها آشکار می سازید . گفته اند وقتی بیایید همه را به سمت کمال هدایت می کنید و حکومتی بر پایه تقوا بنا خواهید کرد . اما مولای من ! من نه فقط از این باب است که منتظرتان هستم. نه ! آفریدگار خوب می داند که راست می گویم. آنچه مرا به مفهوم انتظار پیوند می دهد چیزی فراتر از حرکت به سمت کمال است. آری من انتظار وصال کمال مطلق را دارم و مرا مآخذه نکنید که چرا صفات خاصه خدا را بر شما می نهم که من دریافته ام آنچه را دیگران نیافتند و من می دانم آنچه را دیگران نمی دانند و من تو را از این جهت دوست می دارم که محبوب منی و نه محبوبِ محبوب من . نه! که خود محبوب من!؟ کاش من نیز محبوب شما باشم و من به محبوبِ محبوب شما بودن نیز راضی ام. نه غلط گفتم. من راضیم به آنچه محبوبم به آن راضی باشد.

                                اللهم عجل لفرج مولانا مهدی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: